اهداف: رهبری مؤثر در جهت ایجاد و حفظ سطح بهینه تعارض از نیازمندی‌های مؤسسات پژوهشی می‌باشد. هدف این پژوهش بررسی رابطه سطح تعارض با سبک رهبری در بین کارکنان یک پژوهشگاه علوم پزشکی نظامی می‌باشد.

روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع مقطعی بوده و داده‌های این پژوهش از طریق سه پرسشنامه (مشخصات فردی، سبک رهبری به روش LPC فیدلر و سطح تعارض رحیم) از 42 نفر از مدیران و اعضای هیات علمی یک پژوهشگاه علوم پزشکی نظامی تهران در سال 1394 جمع آوری شد. تحلیل داده‌ها در سطح توصیفی و تحلیلی با استفاده از آزمون‌های آماری اسپیرمن، تی‌تست مستقل و رگرسیون خطی توسط نرم افزار 18 SPSS صورت گرفت.

یافته‌ها: بین سبک رهبری و سطح تعارض با میانگین سابقه کار افراد، سن و جنسیت کارکنان رابطه آماری معنی داری مشاهده نشد (0/05P˃). بین نمره رهبری و سطح تعارض درون فردی (0/377- و 0/05>P) و بین نمره رهبری و سطح تعارض بین گروهی (0/459- و 0/01>P) رابطه منفی و معنی‌دار وجود دارد. هر چند بین نمره رهبری و سطح تعارض درون گروهی، رابطه منفی (0/377-) برقرار است ولی این رابطه از نظر آماری معنی‌دار نمی‌باشد (0/08=P).

نتیجه‌گیری: توجه به توانمندسازی مدیران در راستای بهبود سبک رهبری رابطه‌مدار بر کاهش سطح تعارض سازمانی مؤثر است. به‌منظور بهینه‌سازی سطح تعارض، برنامه‌ریزی جهت کاهش تعارض درون‌فردی و افزایش تعارض بین گروهی توصیه می‌گردد.