اهداف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی هشت هفته تمرینات کاراته، تکواندو و جودو بر آمادگی جسمانی و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در دانشجویان افسری دانشگاه امام حسین (ع) بود.

روش‌ها: متغیرهای وابسته قبل و بعد از هشت هفته تمرینات کاراته، تکواندو و جودو تعیین شدند. از آزمون‌های تی وابسته و آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی برای تحلیل یافته‌ها در سطح P<0/05 استفاده شد.

یافته‌ها: تمرینات کاراته باعث افزایش Vo₂max، استقامت عضلانی و HDL و کاهش سرعت، تکواندو باعث افزایش چابکی، استقامت عضلانی، HDL و فیبرینوژن و کاهش Vo₂max، سرعت و تریگلیسرید و جودو باعث افزایش چابکی، استقامت عضلانی، HDL و هموسیستئین و کاهش سرعت شدند (P<0/05). بین Vo₂max کاراته کاران با تکواندوکاران و جودوکاران اختلاف وجود داشت. همچنین میزان افزایش استقامت عضلانی در جودوکاران از تکواندوکاران بیشتر بود (P<0/05).

نتیجه گیری: تمرینات کاراته، تکواندو و جودو در افزایش استقامت عضلانی مؤثر است، ولی در کاراته به استقامت بالاتنه، سرعت و چابکی، در تکواندو به استقامت عضلات تنه، Vo₂max و سرعت و در جودو به Vo₂max و سرعت توجه بیشتری باید صورت گیرد. همچنین برای بهبود وضعیت ریسک فاکتورهای قلبی عروقی دانشجویان تدابیر جدیدی بایستی اتخاذ گردد.