اهداف: رفتار اجتماعی افراد تا حد زیادی وابسته به سطح استدلال اخلاقی آن‌ها بازمی‌گردد. لذا رویکردهایی که در رشد استدلال اخلاقی افراد جامعه اثربخش باشد، رفتارهای اجتماعی مطلوب‌تری را به دنبال خواهد داشت. پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی رویکرد تئاتردرمانی بر رشد استدلال اخلاقی می‌پردازد.

روش‌ها: در این پژوهش، از طرح نیمه‌تجربی پیش‌آزمون و پس‌آزمون، با لحاظ گروه کنترل و گزینش تصادفی استفاده شده است. جامعه آماری دانش‌آموزان نوجوان شهرستان اصفهان در سال تحصیلی 92-93 در نظر گرفته شده که بر اساس نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای، از بین مدارس مقطع متوسطه، تعدادی از دانش‌آموزان پس از اجرای پیش‌آزمون در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده‌شدند.

یافته‌ها: تحلیل آماری نشان‌داد که میانگین پیش‌آزمون استدلال اخلاقی گروه آزمایش (33/1) در سطح پائین‌تری نسبت به گروه گواه (45/1) بود. پس از انجام مداخله تئاتردرمانی، میانگین استدلال اخلاقی گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون (44/2) در مقایسه با گروه گواه (54/1) افزایش قابل ملاحظه‌ای یافته است. در واقع، پس از کنترل نمرات پیش‌آزمون، ملاحظه شد که تفاوت بین دو گروه معنادار است (0/0001< P).

نتیجه‌گیری: نتایج حاصله نشان می‌دهد که گروه آزمایش، نسبت به گروه رشد قابل توجهی در استدلال اخلاقی از خود نشان‌دادند. در واقع، یافته‌های آماری مؤید آن است که رویکرد تئاتردرمانی در بهبود رشد استدلال اخلاقی تأثیر چشمگیری داشته‌است.